یک نماینده مجلس پس از شنیدن خبر ستار بهشتی از حال رفت!

 حسین ناصرنیا

در خبرها بود که یک نماینده در حین شنیدن روضه حاج علی انسانی در مجلس از حال رفته و به بیرون منتقل شده است. حتما حال معنوی ایشان باعث چنین اتفاقی شده و لابد نزد ائمه اطهار(ع) مصاب و مأجور خواهد بود. اما بدون اینکه قصد تعریض و جسارتی به حالی که به وی دست داده وجود داشته باشد، یک سوال برای برخی فعالان فضای مجازی مطرح شده که نویسنده این یادداشت در صدد قلمی کردن آن است. چرا تیتر بالا به نظر خواننده عجیب می آید؟ چرا برای ما عجیب است که کسی از شنیدن................

*نظرات وارده در یادداشت لزوما بیانگر دیدگاه 88 نمی باشد 

در خبرها بود که یک نماینده در حین شنیدن روضه حاج علی انسانی در مجلس از حال رفته و به بیرون منتقل شده است. حتما حال معنوی ایشان باعث چنین اتفاقی شده و لابد نزد ائمه اطهار(ع) مصاب و مأجور خواهد بود. اما بدون اینکه قصد تعریض و جسارتی به حالی که به وی دست داده وجود داشته باشد، یک سوال برای برخی فعالان فضای مجازی مطرح شده که نویسنده این یادداشت در صدد قلمی کردن آن است.
چرا تیتر بالا به نظر خواننده عجیب می آید؟ چرا برای ما عجیب است که کسی از شنیدن خبر شکنجه و قتل یک شهروند در زندان حکومت اسلامی، تا آنجا غصه دار شود که از حال برود؟ مگر ما پیرو امامی نیستیم که در موردی نه چندان مشابه! مرگ از غصه را شایسته دانست؟
در آن ماجرا امام علی(ع) مطلع شد که، نه سربازان و ماموران خودش، بلکه مهاجمانی از دشمنانش به سرزمین تحت تسلط او هجوم آورده و به دو زن تعرض کرده اند؛ آن هم نه اینکه تجاوز کرده باشند یا کشته باشند، خبر -آنطور که روایت شده- این بوده که یک زن مسلمان و یک زن اهل کتاب (گفته شده یهودی) مورد هجوم قرار گرفته اند و زیورآلات (خلخال پای) آنها ربوده شده است.
علی بن ابیطالب می گوید اگر مسلمانی از غصه ی این فاجعه بمیرد، عجیب ندانید. کدام فاجعه؟ حمله سپاهیان معاویه به سرزمین های اسلامی! هیچ با خود فکر کرده ایم که اگر عاملان آن جنایت، اگر از نیروهای امنیتی و نظامی سپاه خود امام بودند ایشان چه می کرد؟ هیچ فکر کرده ایم که اگر خونی به ناحق ریخته می شد ایشان چه می کرد؟ چرا فکر؛ مگر همین را در عهدنامه مالک اشتر نگفته است؟ مگر بزرگانی از صحابه پیامبر(ص) را به خاطر ریختن خون ناحق تحت پیگرد قرار نداد؟
اینکه ستار بهشتی که بوده و چه می کرده، مهم نیست. صحبت از جان اوست، حق حیات او، حقی که خدا به او داده و کسانی از او گرفته اند. اصلا مهم نیست که او چگونه آدمی بوده است. عجالتا اهمیتی هم ندارد که فکر او و مطالب او و دلیل بازداشت او و اتهام او چه بوده است. او آیا یک انسان محترم، یک شهروند این جامعه، یک کسی که حفظ امنیت او وظیفه حکومت است، نبوده است؟
وقتی او را بازداشت می کنند به نام نظام اسلامی، بازجویی و شکنجه می کنند به نام نظام اسلامی و می کشند به نام … به راستی به کدام نام و با کدام مرام او را می کشند؟ و حالا که او را کشته اند، حتی اگر بگوییم تخلف یک مامور، خطای یک نیروی خودسر و یا هر توجیه دیگر، آیا جا ندارد که رهبر این نظام و همه سلسله مراتبی که این حادثه در ذیل مسئولیت آنها رخ داده، از شرم و غصه در خود فرو بریزند و از حال بروند و بلکه بمیرند؟!
ما شوخی می کنیم که پیرو حسینیم، بلکه دروغ می گوییم، بلکه خود را فریب می دهیم. همین که برای ما عجیب و خنده دار است که بشنویم نماینده ای از غصه ی مرگ یک زندانی بی گناه برافروخته شده و از حال رفته، نشان می دهد که نظام اسلامی، جامعه اسلامی، رفتار اسلامی و ارزشهای اسلامی برای ما و با این اعمالی که از ما سر می زند، یکسره شوخی و بلکه دروغ و فریب است.
مگر حسین برای مبارزه با ظلم، مقابله با انحراف حاکم مدعی اسلام، جلوگیری از اضمحلال امت پیامبر و احیای ارزش های رو به زوال قیام نکرد؟ و مگر او نگفت که: لکم فی اسوه؟ و مگر در همین صحن علنی مجلس، همین برادران عزیز نماینده ی دلسوخته ی اباعبدالله نشنیدند که یک همکارشان با بی شرمی به دیگری اعتراض کرد که چرا از مرگ مظلومانه ی این زندانی در بازجویی سخن به میان آورده است؟ آیا جا نداشت آنها همان روز و همان لحظه، با شنیدن آن سخنان و مشاهده ی آن رفتار این زیاد وار، سر بر زمین بگذارند و از غصه بمیرند؟
آیا حسین و مظلومیت و یزید و ظلم، ۱۴۰۰ سال پیش در کربلا تمام شد و حالا فقط باید به مانند یک افسانه بر ظلم گریست؟ آیا پیروی از حسین، چیزی جز پیروی از راه و روش او و پدرش و جدش است؟ نباید همیشه و همه جا فریاد علی را تکرار کرد که “کونا للظالم خصما و لمظلوم عونا”؟ آیا اینگونه شیعه و پیرو آنها هستیم؟