ندای سبز آزادی
جمعی از زندانیان سیاسی سال های اخیر در نامه ای به دادستان تهران، از او خواستند به خواسته های بحق و قانونی نسرین ستوده توجه کند تا این زندانی سیاسی به اعتصاب غذای خود پایان دهد. در این نامه که به امضای بیش از پنجاه نفر از زندانیان سیاسی سابق رسیده، آمده است: نسرین ستوده یک مادر است و تصادفا این مادر به دلیل شغلش قانون را خوب می داند و مانند هر مادر زندانی دیگری می خواهد قانون درباره اش اجرا شود و سؤالی که در این بین ایجاد می شود این است که محروم کردم یک زندانی از ملاقات حضوری..............
جمعی از زندانیان سیاسی سال های اخیر در نامه ای به دادستان تهران، از او خواستند به خواسته های بحق و قانونی نسرین ستوده توجه کند تا این زندانی سیاسی به اعتصاب غذای خود پایان دهد.
در این نامه که به امضای بیش از پنجاه نفر از زندانیان سیاسی سابق رسیده، آمده است: نسرین ستوده یک مادر است و تصادفا این مادر به دلیل شغلش قانون را خوب می داند و مانند هر مادر زندانی دیگری می خواهد قانون درباره اش اجرا شود و سؤالی که در این بین ایجاد می شود این است که محروم کردم یک زندانی از ملاقات حضوری با خانواده اش با کدام اصل قانون، عرف، شرع و انسانیت سازگار است؟ و آیا به راستی برای نمایش اقتدار نظام و قوۀ قضاییه هیچ راهی معقول تر وانسانی تر از محروم کردن چند ماهۀ یک مادر از درآغوش کشیدن فرزندان خردسالش پیدا نمی شود؟!
متن کامل این نامه و اسامی امضاکنندگان آن که برای انتشار در اختیار کلمه قرار گرفته، به شرح زیر است:
جناب آقای جعفری دولت آبادی
دادستان محترم تهران
با سلام
همان طور که مطلعید بیش از بیست روز از اعتصاب غذای نسرین ستوده – وکیل دادگستری – در زندان اوین می گذرد.درحالی که مهمترین خواستۀ این زندانی سیاسی، دیدار حضوری با فرزندان خردسالش است.اگر اندکی در دایره انصاف گام برداریم به سادگی درمی یابیم که این ابتدایی ترین درخواستی است که یک زندانی –مطابق با قانون- می تواند از زندان بان خود داشته باشد.
آقای دادستان
نسرین ستوده یک مادر است و تصادفا این مادر به دلیل شغلش قانون را خوب می داند و مانند هر مادر زندانی دیگری می خواهد قانون درباره اش اجرا شود و سؤالی که در این بین ایجاد می شود این است که محروم کردم یک زندانی از ملاقات حضوری با خانواده اش با کدام اصل قانون، عرف، شرع و انسانیت سازگار است؟ و آیا به راستی برای نمایش اقتدار نظام و قوۀ قضاییه هیچ راهی معقول تر وانسانی تر از محروم کردن چند ماهۀ یک مادر از درآغوش کشیدن فرزندان خردسالش پیدا نمی شود؟! چگونه است که اغلب مجرمین دربیشتر زندان ها می توانند از امکاناتی مانند تماس تلفنی، ملاقات حضوری، مرخصی، آزادی مشروط، حق درمان و … برخوردار بشوند اما زندانیان سیاسی یا به قول شما امنیتی، از کلیه این امکانات محروم هستند؟
جناب دادستان
در مورد مسائل سال های اخیر و زندانیان و متهمان سیاسی این سال ها، گفتنی ها به وفور گفته شده و خواهد شد. ما نیز دراین نامه قصد نداریم به دغدغه های حقوقی و قضایی و مجادله در مباحث ریشه ای و بسیار مهمی مانند تعریف جرم سیاسی، هیأت منصفه، آزادی بیان، حقوق متهم ، حقوق شهروندی، مسئولیت زندانبان در قبال جان زندانی، استقلال قضات، لزوم عدم دخالت نیروهای امنیتی و نظامی در دادگاه ها و زندان ها و … که جملگی ازبدیهیات حقوقی و قضایی هستند ، بپردازیم. تنها خواستۀ ما این است که اگر هنوز اندک گوش شنوایی هست و خرده انصافی به این حداقل خواستۀ نسرین ستوده توجه شود.
جناب دادستان
نسرین ستوده یک مادر است…
ابوالفضل قاسمی – احسان مهرابی – احمدرضا کافی – اشکان ذهابیان – اشکان مسیبیان – اشکان یزدچی – امید پور محمد علی – امین کشاورز – امیرحسین قنبری – ایمان آذریان بروجنی – آبتین غفاری – آرش ترابی – آرمان رضاخانی – بهرام بختیاری – پویا قربانی – پیمان عارف – حامد سیاسی راد – حمیدرضا سهل آبادی – رامتین غفاری – رضا افشار – سام محمودی – سپهر جلوداری ممقانی – سعید پورحیدر – سعید حسن زاده – شهرام خزّم – عسل اسماعیل زاده – علی ارشدی – علی بهزادیان نژاد – علی عجمی – غلامرضا آزادی – فاطمه خردمند – فتاح سبحانی – فرهاد افرادی – مجید تمجیدی – محسن عبدی – محمد اولیایی فرد – محمد علی شیرزادی – مسعود علیزاده – مسعود لواسانی – مهدی عربشاهی – مهدی نوذر – مهدی حسین زاده – مهرداد اصلانی – میثم رودکی – ناصر رحمتی – نسرین حسینی نیا – نصیر اسدی – نوید کامران – وحیدجعفری – هادی باقری – یاسر مروت پور
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر