منبع: آینده
آیت الله العظمی وحید خراسانی، روز گذشته در ضمن مباحث درس خارج فقه خود اعلام كرد: اقرار و اعتراف كسی كه در زندان است، اعتبار ندارد و اگر قاضی صرفا به استناد آن قضاوت كند و حكمی دهد، آن قاضی از اهلیت و صلاحیت قضاوت ساقط می شود. همچنین اگر شخصی تهدید شود، اقرار او اثر ندارد. آیت الله وحید كه در ماه های اخیر درباره «قاعده ید» بحث می كند، در جلسه روز دوشنبه (6/10/89) به نقل این روایت كه از سوی بزرگترین مفسران و محدثان اهل سنت نقل شده و در كتابهایی مانند مناقب..................
آیت الله العظمی وحید خراسانی، روز گذشته در ضمن مباحث درس خارج فقه خود اعلام كرد: اقرار و اعتراف كسی كه در زندان است، اعتبار ندارد و اگر قاضی صرفا به استناد آن قضاوت كند و حكمی دهد، آن قاضی از اهلیت و صلاحیت قضاوت ساقط می شود. همچنین اگر شخصی تهدید شود، اقرار او اثر ندارد.
آیت الله وحید كه در ماه های اخیر درباره «قاعده ید» بحث می كند، در جلسه روز دوشنبه (6/10/89) به نقل این روایت كه از سوی بزرگترین مفسران و محدثان اهل سنت نقل شده و در كتابهایی مانند مناقب خوارزمی، ذخائرالعقبی ثبت شده، پرداخت:
زنی باردار در نزد خلیفه دوم اقرار به زنا كرد و خلیفه دستور داد تا او را رجم كنند. حضرت امیر علیه السلام با اطلاع از این ماجرا، به خلیفه فرمود: تو بر خود این زن قدرت و سلطنت داری و بر او حكم می كنی، ولی تقصیر طفلى كه در شكم دارد چیست و چرا او را به قتل می رسانی؟ «هذا سلطانك علیها فما علی ما فی بطنها؟!» خلیفه پاسخ داد: او زناكار است! على علیه السلام فرمود: مگر نشنیدى كه رسول خدا فرمود: كسى كه پس از بلا و گرفتاری اعتراف می كند، مورد حد قرار نمی گیرد: «اما سمعت رسول الله (ص) : "لا حد علی معترف بعد بلاء"؟! »بالاخره خلیفه آن زن معترف را آزاد كرد و گفت: عجزت النساء ان تلد مثل على بن ابیطالب لولا على لهلك عمر. (زنان عاجزند كه فرزندى مانند على بن ابیطالب بزایند اگر على نبود عمر هلاك می گشت.)
این مرجع تقلید سپس افزود: كسی كه در حبس است، اقرارش اعتبار ندارد. قاضی ای كه به چنین اقراری قضاوت كند، از اهلیت قضا ساقط است. اگر تهدیدی هم وجود داشته باشد، آن اقرار اثر ندارد.
گفتنی است رهبر معظم انقلاب نیز در خطبه های مهم عید سعید فطر با فاقد حجیت دانستن اقرار متهم درباره دیگران، اقرار متهم درباره خود را در «دادگاه» حجت دانسته و محكومیت را صرفا بر اساس روشهای اثبات جرم در قوانین اسلامی ممكن دانسته و اظهار كرده بودند:
اینكه در دادگاه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها - كه در تلویزیون هم پخش میشد - از قول یك متهمى چیزى راجع به یك كس دیگرى گفته میشود، من این را بگویم كه این، شرعاً حجیت ندارد. بله، متهم هرچه درباره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى خود در دادگاه بگوید، این حجت است. اینكه بگویند در دادگاه درباره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ى خودش اگر اعترافى كرد، حجت نیست، این حرف مهملى است، حرف بى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ارزشى است؛ نه، هر اقرارى، هر اعترافى، شرعاً، عرفاً و در نزد عقلا در یك دادگاه در مقابل دوربین، در مقابل بینندگان میلیونى كه متهم علیه خود بكند، این اعتراف مسموع است، مقبول است، نافذ است؛ اما علیه دیگرى بخواهد اعترافى كند، نه، مسموع نیست.
فضا را نباید از تهمت و از گمان سوء پر كرد. قرآن كریم میفرماید: «لو لا اذ سمعتموه ظنّ المؤمنون و المؤمنات بانفسهم خیرا»؛ وقتى میشنوید كه یكى را متهم میكنند، چرا به همدیگر حسن ظن ندارید؟ تكلیف دستگاه اجرائى و قضائى به جاى خود محفوظ است. دستگاه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاى اجرائى باید مجرم را تعقیب كنند، دستگاه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاى قضائى باید مجرم را محكوم و مجازات كنند؛ با همان روشى كه ثابت میشود و در قوانین اسلامى و قوانین عرفى ما هست و هیچ هم در این زمینه نباید كوتاه بیایند؛ اما مجازات مجرم كه از طرق قانونى جرم او ثابت شده است، غیر از این است كه به گمان، به خیال، به تهمت، یكى را متهم كنیم، بدنام كنیم، توى جامعه دهن به دهن بگردانیم. اینكه نمیشود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر