سازه آبی تاریخی برد بریده واقع در محوطه سد درود زن استان فارس، یکی از
بی‌نظیرترین سازه‌های آبی بازمانده از دوران هخامنشیان که در فاصله حدود
۱۰۰ کیلومتری شمال شرقی شهر شیراز و ۶۰ کیلومتری شمال شرقی تخت‌جمشید قرار
دارد، برای همیشه نابود شد. به گزارش خبرگزاری میراث فرهنگی، سازمان آب بدون هیچ گونه نگرانی از
برخورد مسئولان دولتی، برای پاک سازی محل رفت و آمد ماشین آلات و همچنین
حفرترانشه برای لوله گذاری بخشهایی از تخت سنگ های برد بریده واقع در سطح
زمین و کل سازه زیرین بخش جنوبی برد بریده را تخریب و جا به جا کرد.
بر اساس گفته کارشناسان میراث، این سازه جزو سازه های آبی هخامنشی در منطقه درودزن بود که زیر پوشش سازمان میراث فرهنگی قرار.......................
سازه آبی تاریخی برد بریده واقع در محوطه سد درود زن استان فارس، یکی از بی‌نظیرترین سازه‌های آبی بازمانده از دوران هخامنشیان که در فاصله حدود ۱۰۰ کیلومتری شمال شرقی شهر شیراز و ۶۰ کیلومتری شمال شرقی تخت‌جمشید قرار دارد، برای همیشه نابود شد.
به گزارش خبرگزاری میراث فرهنگی، سازمان آب بدون هیچ گونه نگرانی از برخورد مسئولان دولتی، برای پاک سازی محل رفت و آمد ماشین آلات و همچنین حفرترانشه برای لوله گذاری بخشهایی از تخت سنگ های برد بریده واقع در سطح زمین و کل سازه زیرین بخش جنوبی برد بریده را تخریب و جا به جا کرد.
بر اساس گفته کارشناسان میراث، این سازه جزو سازه های آبی هخامنشی در منطقه درودزن بود که زیر پوشش سازمان میراث فرهنگی قرار دارند و نگهبانان آثار تاریخی موظف هستند که به طور مرتب به این سازه های آبی سر بزنند.
مازیار کاظمی، مدیر سابق مجموعه تخت جمشید با اعلام این خبر، گفت:« اقدامات سازمان آب باعث شد که ایران یکی از بی نظیرترین سازه های آبی هخامنشی را برای همیشه از دست بدهد درحالی که این سازه آبی جزو سازه های آبی حفاظت شده بود.»
به گفته این کارشناس مرمت، نخستین بار، کارل برگنر معمار آلمانی در سال۱۳۱۴ هجری شمسی از این اثر بازدید و گزارشی همراه با عکس و تصویر و نقشه تهیه و دو سال بعد در مجله AMI به زبان آلمانی منتشر کرد. در سال ۱۳۴۵ یک گروه۲۵ نفره باستان شناس به سرپرستی دکتر موری نیکُل با حفر ترانشه باستان شناسی مطالعات دقیق باستان شناسی روی آن انجام دادند و به این نتیجه رسیدن که این سازه هخامنشی بخشی از یک پل و فراز راه واقع در یک جاده مهم منتهی به تخت جمشید بوده و از اهمیت زیادی برخوردار بوده است.بعد از وی ویلیام سامنرنظرات برگنر و نیکل را تحلیل کرد و خود نظریه ای شامل مجموعه نظرات آن دو ارائه کرد.
کاظمی با تاکید بر اهمیت این سازه آبی و اینکه تحت نظارت سازمان میراث بوده است، گفت:«وجود سازه‌های آبی دوران هخامنشی در اطراف مجموعه تخت‌جمشید و پاسارگاد نشان از فن‌آوری ساخت اینگونه سازه در این عصر است و باید برای حفاظت از آن ها از به صورت ملی اقدام کرد.»
مطالعات و بررسی های کارشناسان میراث گویای آن است که سازه‌های آبی به ما نشان می دهند که چگونه در عصر هخامنشیان بندهای تنظیمی آب، جهت استفاده بهینه از آب رودخانه و انتقال آن به دوردستها، استفاده می‌شده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر