دانشجو
می رسد اینک ز راه موسم تجدید عهد
شبنم مددزاده دانشجوی زندانی دانشگاه تربیت معلم به مناسبت آغاز سال تحصیلی جدید، یادداشتی نگارش کرده است. در این یادداشت بر عهد ذلت ناپذیری" تاکید کرده است. شبنم مددزاده
که از ۲ اسفند ماه ۱۳۸۷ بدون هیچ گونه مرخصی در حبس است، در نوشته خود با
اشاره..............................
می رسد اینک ز راه موسم تجدید عهد
شبنم مددزاده دانشجوی زندانی دانشگاه تربیت معلم به مناسبت آغاز سال تحصیلی جدید، یادداشتی نگارش کرده است.
در این یادداشت بر عهد ذلت ناپذیری" تاکید کرده است. شبنم مددزاده
که از ۲ اسفند ماه ۱۳۸۷ بدون هیچ گونه مرخصی در حبس است، در نوشته خود با
اشاره به برخی از سرکوب های اخیر جامعه دانشگاهی، از دانشجویان خواسته است
تا سرود آزادی را بلندتر از همیشه به گوش حاکمان برسانند. متن این یادداشت
در ذیل آمده است:
پرده ی سیاه شب راه نور را بر پنجره ها
بسته است. چشم در چشمان ظلمانی اش زمان را با خود میکشم. اینجا همیشه شب
است. صدا با سکوت آشناست و ظلمی مشتعل هر جنبنده ای را به کام کشیده،
چشمانم دیگر پوستین تاریک اش را نمی بیند، ستاره هایی در دل شب می درخشند،
چشمانم سویی می گیرد و دلم آشوبی، گویی چشمانم به ستارگان شب دلباخته
اند... اینجا برای توصیف مکان و زمان می مانی؟ زمان دیر می گذرد یا زود؟ روز زورق شکسته ایست بر سیاهی شب، ظلمتی وجودها را بلعیده و عطر خاطرات و یادها رایحه ی دلنشین دلهاست، ناله های زنجیرها ضرب آهنگ زندگیست، اگر عقربه های ساعت را خود در دست نگیری در گرد بادشان گیر می کنی، همواره با روزگار فرساینده در جنگی، زمان را باید خود پیش برانی و اینگونه است که مسئولیت ات سنگین می شود، همراه با باری که بر شانه هایت گذارده شده تا در این مسیر پر سنگلاخ با خود ببری تا قله ها، عمرت را هم باید فانوسی کنی در بلندای این وادی، در مکانی دورافتاده و مطرود از گردش از زمین، در بی خبری محض، با فاصله ی یک هفته ای از تمام جریانات. اینجا به طور هراس انگیزی در گذشته می مانی. تقویم روز را ورق می زنم. برگه هایی به تاریخ پیوسته نشان از گذشت زمان دارد، با یک حرکت تمام برگه ها را ورق می زنم، برگه های تقویم نیست که از جلوی چشمانم می گذرد، سنگینی یک سالی است که پشت سر گذاردم. اتفاقات و جریانات دردناک، خون دل خوردن ها، اشک های جاری نشده، عزاداری های اجازه داده نشده، حسرت ها و انتظارها... تاریخ روز را نگاه می کنم، روزهای آخر تابستان است که شهریور مسئولیت وداعش را بر عهده دارد.
در دلم شوری به پا می شود. شروع پاییز، بوی ماه مهر، کیف و کفش و لباس مدرسه، کوچه های خاکی خاموش که با صدای قدم های ما رنگ شادی می گرفت. بوی ماه مهر و لذت قدم روی برگ های زرد جاده ی مدرسه، لذت نشستن مهرهای صد آفرین زیر پای دیکته، بوی ماه مهر؛ قهر و آشتی های من و فرزاد سر راه مدرسه، بوی ماه مهر و شیرین ترین خاطره ام، ثبت نام دانشگاه به همراه فرزاد، آمدن نام پر افتخار دانشجو بعد از اسمم و پا گذاشتن در صحن مقدس دانشگاه لذتی فراموش نشدنی، روی ابرها راه می رفتم.
با اینکه شش سال از آن روز می گذرد ولی هر سال آمدن مهر لذتی را در دل من زنده می کند، هنوز طعم شیرین آن روز را در کام دارم. ۶ سال گذشته ولی من ٣ سال است که پشت میله ها و از بلندای حصار شب تجربه می کنم، همراه با حسرت. سه سال است که صدای قدم هایش را از بین سیم های خاردار به انتظار می نشینم و هر بار آن میهمان آشنای قدیمی می آید، با شور، با شوق، با جوش و خروش. گوش می سپارم، باز هم صدای قدم های پرطنین مهر به گوش می رسد، مهرماه است و هنگامه ی پر شدن گوش کوچه ها از صدای قدم های پرنشاط دانش آموزان و دانشجویان، مهر ماه است و هنگامه ی به صدا در آمدن زنگ های بیداری... سروش مهر می رسد اینک، صدای گام های استوار، خروش موج های مهیب در هر کوی و برزن صدای نبض زندگی ست، جریان خون در رگ های این دیار زخم خورده است.
یاران دبستانی ام! موسم بهار بیداری را با سرودی به استقبال بنشینیم یا در قفای جفاهای رفته مرثیه خوان باشیم؟! مهر بی مهری ست چونان باغ بی برگی که تیغ ستم مثل همیشه باغ سبز آگاهی بیداران را نشانه رفته است با شیوه های متفاوت و باز هم منسوخ. از هر کرانه تیری می آید: بحث تفکیک جنسیتی کلاس های درسی در دانشگاه ها آغاز شده و در دانشگاه های علامه، امیرکبیر و یزد به مرحله ی عمل رسیده است بحثی که یقیناً به علت عدم کارشناسانه بودنش باعث به هم ریختگی سیستم آموزشی می شود، سیاستی که نه برای راحتی دانشجویان و نه برای ارتقای کیفی آموزشی، بلکه در ادامه ی افکار پوسیده ی قرون وسطایی شکل گرفته است و یا سهمیه بندی جنسیتی که امسال هم ادامه داشت. عدالتی زن ستیزانه!! و مسئله جنجال برانگیز حذف رشته های علوم انسانی آنهم در دانشگاه هایی که این رشته ها به عنوان قطب شناخته می شوند. غرب ستیزی! آن هم در مسائلی که مرز جغرافیایی ندارد. علوم انسانی! چگونه ممکن است دانش آموختگانی را از آموختن نظریه های جهانی علمی محروم کرد؟!!
شنیدن دلایل مسئولان نشان از شیوه های جدید برای خاموش کردن فریاد حق طلبی دانشجویان، شیوه ای جدید برای ایجاد سد در برابر آگاهی است. که با حذف رشته های مخصوصی همچون روزنامه نگاری، علوم اجتماعی، حقوق و ... تحصیل در این رشته ها به افرادی خاص تعلق می گیرد تا از این طریق عده ی بخصوصی را در این رشته ها پرورش دهند، نوعی سرمایه گذاری برای آینده. مسئله ی دیگری که البته در ادامه ی سیاست های گذشته در برخورد با دانشجویان است ستاره دار کردن دانشجویان در گستره ی وسیعی تا جایی که پای این برخوردها به دانشگاه آزاد هم رسیده است. صدها نفر از دانشجویان ممتاز با عقاید مختلف را به دلیل "مخالفت با نظام" از ادامه ی تحصیل محروم می کنند. فکر کرده اند امکاناتی که نظام باید در اختیار شهروندان قرار بدهد میراث خدادادی است که نظام از سر انسان دوستی به دوستدارانش بخشد؟!! یا به واسطه ی جایگاه ساختاری حکومت به این حق نایل شده اند. فراموش کرده اند صندوق بودجه از کجا پر می شود؟!! این روحیه انحصارطلبی است که در صدد خودی و غیر خودی کردن دانشگاه ها هستند نوعی کودتای نرم فرهنگی که همیشه دغدغه ی فکری مسئولان است. آقایان فکر می کنند این توجیه دلیل خوبی است تا دانشجویان را از حق انسانی خویش محروم کنند، حقی که هم در قانون اساسی کشور، هم در قانون حقوق شهروندی و هم در منشور بین المللی حقوق بشر به آن پرداخته شده است. برای دانشجویان این سیاست های خام و ناپخته آشناست اگر چه در پوششی جدید. در واقع سیاست های "دانشجو هراسی" حاکمان است، هراس از قشر آگاه و بیدار، هراس از عدالت طلبی و آزادی خواهی قشری که طلایه دار جنبش مبارزه با استبداد و ظلم و جهل و نادانی ست. هر ابزاری استفاده بکنند علیه زندگی، همبستگی و اندیشه هیچ اقدامی نمی توانند بکنند که این سیاست ها بیشتر ما را به خود باوری می رساند، ایمان به تاثیرگذاری و توانایی مان که ستاره ها را از شب هراسی نیست. یاران دبستانی ام! "خشم کوچه در مشت ماست" بر لبانمان سرودی روشن صیقل می دهیم، ما با سرودی بر لب موسم بهار بیداری را به استقبال می نشینیم. سرودی که به گفته ی افلاطون خارش بال هایمان را در بر دارد، مسئولیت انسان بودن و خواست آزادیمان. سرودی که تجدید عهد و میثاق هایمان را بلندتر از همیشه به گوش حاکمان می رساند. من هم، هم صدا با شما در اول مهر از "مدرسه ی عشق" تجدید می کنم عهد و میثاقم را. عهد ذلت ناپذیری، که تا جان در بدن دارم وفادار باشم. وفادار به یارانی که ستاره های راهمان گشتند و روشنی بخش دل هایمان، وفادار به آرمان هایمان، به اهدافمان، برای آبادی ایران زمین. برای اینکه کودکان ایران شادی اول مهر را در دل حس کنند، دوباره بوی کیف و کفش تازه، بوی کتاب های نو در خانه های سرد و تاریک، گرمابخش باشد و صدای خنده های شادخوارانه ی فرزندان این میهن ترانه ی زندگی.
شبنم مددزاده
زندان اوین
مهر ٩۰
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر