نظام اعتراض را دوست ندارد

بهار یکتا

بدنبال اعتراض به گرانی قیمت مرغ و نابسامانی در توزیع آن مردم نیشابور در میدان شهر تجمع کردند و شعارهایی علیه گرانی و تورم دادند. تجمعی که تاکنون واکنش هایی را برانگیخته است، دادستان نیشابور مردم معترض را متهم کرده که "برای دو عدد مرغ در خیابان راه رفته اند." او می گوید: "شأن نیشابوریان عزیز و بزرگوار خیلی بیشتر از این حرف هاست، من.....................

*نظرات وارده در یادداشت لزوما بیانگر دیدگاه 88 نمی باشد

بدنبال اعتراض به گرانی قیمت مرغ و نابسامانی در توزیع آن مردم نیشابور در میدان شهر تجمع کردند و شعارهایی علیه گرانی و تورم دادند. تجمعی که تاکنون واکنش هایی را برانگیخته است، دادستان نیشابور مردم معترض را متهم کرده که "برای دو عدد مرغ در خیابان راه رفته اند." او می گوید: "شأن نیشابوریان عزیز و بزرگوار خیلی بیشتر از این حرف هاست، من خیلی عذرخواهی می کنم برای یک یا دو عدد مرغ بیایم در خیابان ها راه برویم، شعار بدهیم، یک عده ای از گوشه و کنار سوء استفاده بکنند، حقیقتا اگر کسی این حرف ها را بشنود باید از این مصیبت گریه بکند، ما انقلاب نکردیم برای نان و آب، ما الآن تحمل زحمت نمی کنیم برای نان و آب یا احیانا اگر مشکلی ایجاد شود...."

این واکنش ها ادامه یافت تا جایی که عده ای گفتند که "نظام که مرغ نیست! آدم که برای همه چیز راه پیمایی نمی کند!"

اولین واکنش ها نسبت به تجمع اعتراضی مردم نیشابور بی شباهت به حوادث بعد از انتخابات مهندسی شده ریاست جمهوری سال 88 نبود. وقتی مردم رایشان را پرسش کردند و به خیابان ها آمدند و پرسیدند " رای من کجاست؟!" پاسخش گلوله بود و تحقیر. خشونت بود و ارعاب. مثل همین چند روز پیش که دادستان ابایی نداشت مردم را تهدید کند که از آن ها فیلم برداری شده و به زودی به حسابشان رسیدگی خواهد شد.

اعتراضات آرام و مسالمت آمیز مردمی می شود اقدام علیه نظام و براندازی. زندان ها پر می شود و صداها در حنجره خاموش. "نظام " در خطر می افتد و هر حکمی که باید صادر می شود تا " بساط لشکر کشی خیابانی" هر چه زودتر جمع شود.

براساس اصل بیست و هفت قانون اساسی"تشکیل اجتماعات و راهپیمایی ها بدون حمل سلاح، به شرط آن که مخل به مبانی اسلام نباشد آزاد است"

قانون اساسی که بر آمده از سال ها مبارزه و نتیجه همفکری گرو ه های مختلف سیاسی در کشور بود، هیچ پیش شرطی برای " نظام" ندارد. اما فقط سه دهه بعد از شکل گیری جمهوری اسلامی، قانون تفسیر به رای می شود و نه تنها برای هیچ تجمعی مجوز صادر نمی شود بلکه هر جمع چند نفری از هم پاشیده می شود که نکند " نظام" احساس نگرانی کند و خوابش آشفته شود.

مردم توصیه می شوند که برای " یک رای" به خیابان ها نیایند و کار را به " اهلش" واگذارند. مثل همیشه که انتخابات تمام می شود همه باید برگردند به خانه هایشان تا چهار سال بعد.

امروز هم که فقر گسترده شده بر سر سفره همگان. باز هم مردم نباید به خیابان ها بیایند و اعتراض کنند. مگر آنها برای " نان و آب" انقلاب کرده بودند؟! آنها که برای " استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی" هم انقلاب کرده بودند دیگر نشانی ازشان نیست که بخواهند طلب کنند آنچه را که برایش به خیابان ها آمده بودند سی سال پیش.

اصلا قرار نیست که مردم برای " آزادی و دمکراسی" به خیابان بیایند. مردم که برای " نان و مرغ" هم به خیابان نمی آیند. مردم که برای حفاظت از حریم خصوصی شان هم که حق اعتراض ندارند. اصلا مردم " حقی " ندارند. هر حقی از شهروند، آرامش نظام را بر هم می زند.

اما بخشی از این مردم می توانند هر گاه که اراده کند "نظام". منظم و سازماندهی شده به خیابان ها بیایند. صف بکشند در مقابل سفارتخانه ها. فریاد مرگ و نیستی سردهند به عالم و آدم. از دیوار راست بالا روند و پرچم پایین بکشند. مسلمان کشی کنند و  برای مسلمانان در آن ینگه دنیا فریاد وامظلوما سر دهند.

" نظام" اما اعتراض را دوست ندارد. چه به رای باشد چه به مرغ. نظام نه تجمع می خواهد نه روزنامه ای که منعکس کند نظرات افکار عمومی را. نه منتقد می خواهد نه معترض. " نظام" فقط   "متملق" و " مطیع" می طلبد. در آن گروه که جا بگیری دیگر فرق نمی کند اختلاس کنی، کش پیدا نمی کند. تقلب کنی صدایش در نمی آید.